Anisan’ny fitsipika iray mamehy ny fihavanana ny firaisankina.  Ny razambentsika dia efa nahatsapa  hatrany am-piandohana fa mifampiankina ny rehetra ao anatin’ny fiaraha-monina ka tokony hifampitsimbina lalandava. Raha miolonolona tokoa aoa anatin’ny fiaraha-monina ao dia mety ahatsimbina ny aina amin’ny andavan’androm-piainana fa rehefa avy kosa ny loza “ny patsa iray tsy omby vava”  Raha  mahay mifankahazo amin’ny mpiara-belona anefa mety mba ho maivana ihany izay mahazo ny tena. Hoyindrindra ny ohabolana!: 

“Ny firaisankina no fanalam-pahoriana” 

Voamarina tokoa eny anivon’ny fiaraka-monina fa raha misy manjo ny tena,  mafy rehefa tsy hotronin’ny fianakaviana sy ny tapaka sy namana. Satria: 

“Ny fahoriana no maivana dia ny firaisana no mbola tsy maito” 

Tsy misy tsy mahalala fa ny fiolonolonana dia tsy mampirindra ny fiaraha-monina ary nananatratra antsika mandrakariva ny Ntaolo raha nilaza hoe: 

“Aza miefitrefitra toy ny harefo” 

Miady amin’ny fiainana sy ny zava-tsarotra tokoa manko ny olona saingy toa tsy mety tafavoaka ary mazana no mihatra aminy ara-bakiteny ilay ohampitenenana manao hoe : 

“Mitatatra ho an-drainilezafy” 

Satria dia hita mibaribary fa tsy ampy ny fifanampiana amin’ny mpiara-belona ka: 

“Miainga ila hoatra ny tainomby voahitsaka” 

Avy eo mihamavesatra ny fahasahiranana sy ny fahoriana ary tena tonga any amin’ny fisaraham-bazana mihitsy ny ankamaroan’ny olona ary dia eo no hanararazotan’ireo ratsy fanahy sy mpanao tsindrio fa lavo azy. Mampahatsiahy antsika àry ny fahendrendrazana manao hoe: 

“Aza tsy tia olona fa ny olona no harena” 

Ary: 

“Raha samy ho avy ihany ny loza aleo atrehin’olontiana”.